گریت اثر آنجلا داکورث

کتاب در سه جمله

1. راز موفقیت برجسته در استعداد نیست، بلکه ظرافت است : ترکیبی خاص از اشتیاق و پشتکار.     
2. سخاوت در مورد داشتن اشتیاق و پشتکار برای اهداف بلند مدت است.
3. افراد سخاوتمند قادرند عزم و انگیزه خود را در دوره های طولانی علیرغم تجربه شکست و ناملایمات حفظ کنند.

پنج ایده بزرگ

1. گریت در مورد حفظ یک هدف سطح بالا برای مدت بسیار طولانی است. (هدف سطح بالا ، نگرانی نهایی شماست ، قطب نمایی که به تمام اهداف زیر آن جهت و معنا می دهد.)
2. الگوهای شن چهار دارایی روانی دارند: (۱) علاقه (۲) تمرین (۳) هدف (۴) امید.
3. افراد سنگدل تمرین عمدی تری انجام می دهند و جریان بیشتری را تجربه می کنند.
4. برای نمونه‌های سخت، روزهای طولانی و شب‌های زحمت، شکست‌ها و ناامیدی‌ها، و مبارزه، فداکاری – همه اینها ارزشش را دارد، زیرا در نهایت، تلاش‌های آن‌ها سودی برای دیگران دارد.
5. غالباً، تصمیمات مهمی که می‌گیریم، بیش از هر چیز دیگری یک موضوع هویتی است.

خلاصه گریت

پتانسیل ما یک چیز است. کاری که ما با آن انجام می دهیم کاملاً چیز دیگری است.

در مقایسه با آنچه که باید باشیم، فقط نیمه بیدار هستیم. آتش های ما میرا شده است، پیش نویس های ما بررسی می شود. ما فقط از بخش کوچکی از منابع ممکن ذهنی و فیزیکی خود استفاده می کنیم.

«تعصب طبیعی بودن» یک تعصب پنهان علیه کسانی است که به چیزی که دارند به این دلیل که برای آن کار کرده اند، دست یافته اند، و یک ترجیح پنهان برای کسانی است که فکر می کنیم به دلیل استعداد ذاتی به جایگاه خود در زندگی رسیده اند.

از نظر داک ورث، بزرگ‌ترین دلیلی که اشتغال به استعداد می‌تواند مضر باشد، ساده است: با تاباندن کانون توجه خود به استعداد، خطر می‌کنیم که همه چیز را در سایه رها کنیم. ما به طور ناخواسته این پیام را ارسال می کنیم که این عوامل دیگر – از جمله سنگ شکن – آنقدر که واقعاً اهمیت دارند، مهم نیستند.

دن چمبلیس در مطالعه‌ای روی شناگران رقابتی با عنوان « موندانیتی برتری » می‌نویسد: «خیره‌کننده‌ترین دستاوردهای بشر در واقع مجموعه‌ای از عناصر منفرد بی‌شماری است که هر یک به یک معنا معمولی هستند.»

کارهای بزرگ توسط کسانی انجام می شود که “افرادی که تفکرشان در یک جهت فعال است، همه چیز را به عنوان مادی به کار می گیرند، همیشه با غیرت زندگی درونی خود و دیگران را مشاهده می کنند، که همه جا الگوها و مشوق ها را درک می کنند، که هرگز از ترکیب ابزارها خسته نمی شوند. در دسترس آنهاست.»

استعداد – سرعت پیشرفت ما در مهارت – کاملاً مهم است. اما تلاش دو بار در محاسبات تاثیر می گذارد، نه یک بار. تلاش باعث ایجاد مهارت می شود. در عین حال، تلاش، مهارت را مولد می کند.

ثبات تلاش در دراز مدت همه چیز است.

به نظر می رسد بسیاری از ما کارهایی را که شروع می کنیم خیلی زود و خیلی زود ترک می کنیم. حتی بیشتر از تلاشی که یک فرد سنگدل در یک روز انجام می دهد، مهم این است که روز بعد از خواب بیدار شود و روز بعد آماده باشد تا روی آن تردمیل سوار شود و به راه خود ادامه دهد.

سخاوت یعنی کار کردن روی چیزی که آنقدر به آن اهمیت می دهید که بخواهید به آن وفادار بمانید. این در مورد عاشق شدن نیست. این در مورد عاشق ماندن است.

سخاوت دو جزء دارد: اشتیاق و پشتکار.

اشتیاق رایج است. استقامت نادر است.

داکورث در مورد اشتیاق:

منظور من از اشتیاق فقط این نیست که شما چیزی دارید که به آن اهمیت می دهید. منظور من این است که شما به همان هدف نهایی به شیوه ای پایدار، وفادار و ثابت اهمیت می دهید. شما دمدمی مزاج نیستید. هر روز با فکر کردن به سوالاتی که با فکر کردن به آنها به خواب رفته اید از خواب بیدار می شوید. شما به یک معنا به همان جهت اشاره می‌کنید، و همیشه مشتاق برداشتن کوچک‌ترین گام به جلو هستید تا اینکه قدمی به سمت و سوی مقصد دیگری بردارید. در نهایت، ممکن است تمرکز شما وسواسی باشد. بیشتر اعمال شما اهمیت خود را از وفاداری آنها به دغدغه نهایی شما، یعنی فلسفه زندگی شما می گیرد. شما اولویت های خود را به ترتیب دارید.

گریت در مورد حفظ یک هدف سطح بالا برای مدت بسیار طولانی است. علاوه بر این، همانطور که پیت کارول ممکن است بگوید، این “فلسفه زندگی” آنقدر جالب و مهم است که بخش زیادی از فعالیت های بیداری شما را سازماندهی می کند. در افراد بسیار سنگدل، بیشتر اهداف سطح متوسط ​​و پایین به نوعی با آن هدف نهایی مرتبط هستند. در مقابل، کمبود قدرت می تواند ناشی از داشتن ساختارهای هدف کمتر منسجم باشد.

هنگام اولویت‌بندی اهداف، از خود بپرسید: «این اهداف تا چه اندازه در خدمت یک هدف مشترک هستند؟»

هر چه بیشتر آنها بخشی از یک سلسله مراتب هدف باشند – مهم است زیرا آنها همان دغدغه نهایی را ارائه می دهند – اشتیاق شما متمرکزتر است.

برای دنبال کردن چیزی که صرفا وسیله ای برای رسیدن به هدف مهمتر است، سر خود را به دیوار نکوبید.

دست کشیدن از اهداف سطح پایین نه تنها قابل بخشش است، بلکه گاهی کاملاً ضروری است. وقتی می توان یک هدف سطح پایین تر را با هدف دیگری که امکان پذیرتر است جایگزین کرد، باید تسلیم شوید. (توجه: برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد اینکه چه زمانی باید سیگار را ترک کرد و چه زمانی باید بچسبید، The Dip نوشته ست گودین را بخوانید .)

به عنوان یک گونه، ما در استدلال انتزاعی بهتر و بهتر می شویم.

وقتی فلسفه زندگی خود را کشف می کنیم، یاد می گیریم که پس از طرد شدن و ناامیدی خود را پاک کنیم و یاد بگیریم که بین اهداف سطح پایینی که باید به سرعت کنار گذاشته شوند و اهداف سطح بالاتری که مستلزم سرسختی بیشتری هستند، تفاوت قائل شویم، سخاوت بیشتر می شود.

داکورث در مورد ” اصل بلوغ “:

با گذشت زمان، درس‌هایی از زندگی یاد می‌گیریم که فراموش نمی‌کنیم، و در پاسخ به تقاضاهای رو به رشد شرایط خود سازگار می‌شویم. در نهایت، شیوه های جدید تفکر و عمل تبدیل به عادت می شود. روزی می رسد که به سختی می توانیم خود نابالغ سابق خود را به یاد بیاوریم. ما سازگار شده‌ایم، آن سازگاری‌ها بادوام شده‌اند، و در نهایت، هویت ما – آن‌گونه که خودمان را می‌بینیم – تکامل یافته است. ما بالغ شده ایم

مانند هر جنبه ای از شخصیت روانشناختی شما، شن و ماسه بیش از آن چیزی است که ما فکر می کنیم.

اگر آنقدر که می‌خواهید سخت‌گیر نیستید، از خودتان بپرسید که چرا.

هر یک از چهار فکر زیر ممکن است درست قبل از اینکه کاری که انجام می‌دهید را ترک کنید، در سرتان بگذرد: «خسته‌ام». “تلاش ارزشش را ندارد.” “این برای من مهم نیست.” “من نمی توانم این کار را انجام دهم، بنابراین ممکن است تسلیم شوم.”

نمونه‌های شن قطب‌نما را عوض نمی‌کنند: وقتی صحبت از یک هدف منحصربه‌فرد مهم می‌شود که تقریباً هر کاری را که انجام می‌دهند هدایت می‌کند، افراد بسیار سنگدل تمایل دارند جملات بالا را به زبان نیاورند.

الگوهای شن چهار دارایی روانی دارند:

1. علاقه
2. تمرین
3. هدف
4. امید

از همان ابتدا تا انتها، بسیار مهم است که یاد بگیریم به راه خود ادامه دهیم، حتی زمانی که همه چیز سخت است، حتی وقتی شک داریم.

اشتیاق به کار شما کمی کشف است، به دنبال آن پیشرفت زیادی، و سپس یک عمر عمیق تر شدن.

علایق از طریق درون نگری کشف نمی شوند. در عوض، علایق از طریق تعامل با دنیای خارج ایجاد می‌شوند.

آنچه پس از کشف اولیه یک علاقه به دنبال می‌آید، دوره بسیار طولانی‌تر و فعالانه‌تر توسعه علاقه است.

مطالعات طولی ردیابی یادگیرندگان تأیید می کند که والدین و معلمان سرسخت انگیزه درونی را از بین می برند. (توجه: برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد انگیزه، Drive by Dan Pink را بخوانید .)

بچه‌هایی که والدینشان به آنها اجازه می‌دهند خودشان در مورد آنچه دوست دارند انتخاب کنند، احتمال بیشتری دارد که علایقشان را بعداً به عنوان یک علاقه پیدا کنند.

داک ورث در مورد تفاوت های انگیزشی بین متخصص و مبتدی:

در شروع یک تلاش، ما به تشویق و آزادی نیاز داریم تا بفهمیم از چه چیزی لذت می بریم. ما به بردهای کوچک نیاز داریم. ما به تشویق نیاز داریم. بله، ما می توانیم از انتقاد و بازخورد اصلاحی استفاده کنیم. بله باید تمرین کنیم اما نه زیاد و نه خیلی زود. به یک مبتدی عجله کنید و علاقه ی نوپای آنها را از بین خواهید برد. پس از انجام این کار، بازگرداندن آن بسیار بسیار سخت است.

هر چه فردی سرسخت تر باشد، احتمال دارد تغییرات شغلی کمتری ایجاد کند.

برای متخصص، تازگی یک نکته ظریف است.

اگر می خواهید علاقه خود را دنبال کنید اما هنوز آن را تقویت نکرده اید، باید از همان ابتدا شروع کنید: کشف.

از خودت بپرس:

• دوست دارم به چه چیزی فکر کنم؟

• ذهن من به کجا می رود؟

• من واقعاً به چه چیزی اهمیت می دهم؟

• چه چیزی برای من مهم است؟

• چگونه از گذراندن وقتم لذت ببرم؟ و در مقابل، چه چیزی را مطلقا غیر قابل تحمل می دانم؟

داک‌ورث به فارغ‌التحصیلان جوانی که دستشان را فشار می‌دهند، می‌گوید: «آزمایش کنید! تلاش کردن! مطمئناً چیزهای بیشتری یاد خواهید گرفت تا اینکه یاد نگیرید!»

دستور پیروی از علاقه خود توصیه بدی نیست. اما چیزی که ممکن است مفیدتر باشد این است که درک کنیم که در وهله اول چگونه احساسات پرورش می یابند.

کایزن ژاپنی برای مقاومت در برابر فلات توسعه متوقف شده است. (توجه: برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد کایزن، یک قدم کوچک می تواند زندگی شما را تغییر دهد نوشته رابرت مورر را بخوانید )

یک بینش مهم از تحقیقات آندرس اریکسون در مورد تعالی این نیست که کارشناسان ساعت‌های بیشتر تمرین را ثبت کنند. بلکه این است که کارشناسان متفاوت عمل می کنند. برخلاف بسیاری از ما، کارشناسان هزاران هزار ساعت از آنچه اریکسون آن را تمرین عمدی می نامد ثبت می کنند .

داک ورث در مورد نحوه تمرین کارشناسان:

1. اول، آنها یک هدف کششی تعیین کردند و تنها یک جنبه محدود از عملکرد کلی خود را به صفر رساندند. کارشناسان به جای تمرکز بر کارهایی که در حال حاضر به خوبی انجام می دهند، در تلاش برای بهبود نقاط ضعف خاص هستند. آنها عمداً به دنبال چالش هایی هستند که هنوز نمی توانند با آنها روبرو شوند.
2. سپس کارشناسان با توجه بی‌دریغ و تلاش فراوان برای رسیدن به هدف خود تلاش می‌کنند. جالب اینجاست که بسیاری تصمیم می گیرند این کار را در حالی انجام دهند که هیچ کس تماشا نمی کند.
3. در اسرع وقت، کارشناسان مشتاقانه به دنبال بازخورد در مورد نحوه انجام آنها هستند. لزوماً بسیاری از این بازخوردها منفی است. این بدان معناست که کارشناسان بیشتر به آنچه که اشتباه انجام داده‌اند علاقه‌مند هستند – بنابراین می‌توانند آن را اصلاح کنند – تا آنچه که درست انجام داده‌اند. پردازش فعال این بازخورد به اندازه فوری بودن آن ضروری است. و بعد از بازخورد، پس چه؟
4. سپس متخصصان این کار را دوباره و دوباره و دوباره انجام می دهند. تا اینکه بالاخره به کاری که قصد انجام آن را دارند تسلط پیدا کنند. تا قبل از مبارزه، اکنون روان و بی عیب است. تا زمانی که ناتوانی آگاهانه به صلاحیت ناخودآگاه تبدیل شود.
5. در نهایت، کارشناسان همه چیز را دوباره با یک هدف کششی جدید شروع می کنند. یکی پس از دیگری، این اصلاحات ظریف به تسلط خیره کننده اضافه می شود.

افراد سنگدل تمرین عمدی تری انجام می دهند و جریان بیشتری را تجربه می کنند. در اینجا تناقضی وجود ندارد، به دو دلیل:

1. اول، تمرین عمدی یک رفتار است و جریان یک تجربه. آندرس اریکسون در مورد کاری که کارشناسان انجام می دهند صحبت می کند. Mihaly Csikszentmihalyi در مورد احساس کارشناسان صحبت می کند.
2. دوم، لازم نیست همزمان تمرین عمدی انجام دهید و جریان را تجربه کنید (داک ورث برای اکثر کارشناسان استدلال می کند، آنها به ندرت با هم پیش می روند.)

تمرین عمدی برای آمادگی است. جریان برای عملکرد است.

هیچ کس نمی خواهد ساعت ها و ساعت های تبدیل شدن را به شما نشان دهد. آنها ترجیح می دهند نقطه برجسته چیزی را که تبدیل شده اند نشان دهند.

داک ورث سه پیشنهاد برای استفاده بیشتر از تمرین عمدی دارد:

1. علم را بداند
2. آن را به یک عادت تبدیل کنید
3. روشی که آن را تجربه می کنید تغییر دهید.

هر یک از الزامات اساسی تمرین عمدی غیرقابل توجه است:

1. یک هدف کششی به وضوح تعریف شده
2. تمرکز و تلاش کامل
3. بازخورد فوری و آموزنده
4. تکرار با تأمل و ظرافت

برای نمونه‌های فرت، روزها و شب‌های طولانی زحمت، شکست‌ها و ناامیدی‌ها و مبارزه، فداکاری – همه اینها ارزشش را دارد، زیرا در نهایت، تلاش‌های آن‌ها سودی برای افراد دیگر دارد.

در واژه نامه داکورث، هدف به معنای «قصد کمک به رفاه دیگران» است.

بسیاری از افراد سنگدل، اهداف نهایی خود را عمیقاً با دنیای فراتر از خود مرتبط می دانند.

از سه آجرکار پرسیده می شود: “چه کار می کنی؟” اولی می گوید: “من دارم آجر می چینم.” دومی می گوید: “من کلیسا می سازم.” و سومی می گوید: “من خانه خدا را می سازم.” آجرکار اول کار دارد. دومی شغل دارد. سومی فراخوانی دارد. بسیاری از ما دوست داریم مانند آجرچین سوم باشیم، اما در عوض با اولی یا دومی همذات پنداری کنیم.

پروفسور مدیریت دانشگاه ییل، ایمی ورزنیفسکی، دریافته است که مردم اصلاً مشکلی ندارند که به او بگویند با کدام یک از این سه آجرکاری آشنا هستند.

جای تعجب نیست که نتیجه‌گیری ورزنیفسکی این نیست که برخی از مشاغل لزوماً شغل هستند و برخی دیگر شغل و برخی دیگر نیز شغل هستند. در عوض، آنچه اهمیت دارد این است که آیا شخصی که کار را انجام می دهد معتقد است که گذاشتن آجر بعدی فقط کاری است که باید انجام شود، یا در عوض کاری است که منجر به موفقیت شخصی بیشتر می شود، یا در نهایت، کاری که فرد را به چیزی دور متصل می کند. بزرگتر از خود

تحقیقات آدام نشان می‌دهد که رهبران و کارمندانی که هم علایق شخصی و هم منافع اجتماعی را در ذهن دارند، در درازمدت بهتر از کسانی هستند که ۱۰۰ درصد انگیزه‌های خودخواهانه دارند.

به منظور ایجاد حس هدفمندی، دیوید یگر توصیه می کند که در مورد اینکه چگونه کاری که در حال حاضر انجام می دهید می تواند سهم مثبتی در جامعه داشته باشد، فکر کنید.

ایمی ورزنیفسکی توصیه می‌کند به این فکر کنید که چگونه می‌توانید کار فعلی خود را به روش‌های کوچک اما معنادار تغییر دهید تا ارتباط آن با ارزش‌های اصلی خود را افزایش دهید.

بیل دیمون توصیه می کند که در یک الگوی هدفمند الهام بگیرید.

امیدی که آدم‌های سنگدل هیچ ربطی به شانس ندارد و ربطی به بلند شدن دوباره ندارد.

خوشبین ها معمولاً به دنبال علل موقت و خاص رنج خود هستند، در حالی که بدبینان دلایل دائمی و فراگیر را مقصر می دانند. (توجه: برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد خوش بینی آموخته شده، The Happiness Advantage اثر Shawn Achor را بخوانید .)

وقتی به دنبال راه هایی برای تغییر وضعیت خود برای بهتر شدن هستید، شانس پیدا کردن آنها را خواهید داشت. هنگامی که جستجو را متوقف می کنید، با فرض اینکه آنها را نمی توان پیدا کرد، تضمین می کنید که پیدا نخواهند شد.

داک‌ورث ذهنیت رشد و صلابت را در کودکان کوچک‌تر و بزرگسالان بزرگ‌تر اندازه‌گیری کرده است، و در هر نمونه، او دریافته است که طرز فکر رشد و سخاوت با هم همراه هستند. (توجه: برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد طرز فکر رشد، Mindset اثر Carol Dweck را بخوانید .)

ذهنیت رشد > گفتگو با خود خوش بینانه > پشتکار در برابر سختی ها

توصیه داکورث برای آموزش امید به خود این است که هر قدم را در دنباله بالا بردارید و بپرسید: “برای تقویت این مرحله چه کاری می توانم انجام دهم؟”

سه پیشنهاد داکورث در این رابطه این است که:

1. باورهای خود را در مورد هوش و استعداد به روز کنید
2. خودگویی خوش بینانه را تمرین کنید
3. برای کمک بخواهید

اگر می‌خواهید در فرزندتان ظرافت ایجاد کنید، ابتدا بپرسید که چقدر برای اهداف زندگی خود اشتیاق و پشتکار دارید. سپس از خود بپرسید که چقدر احتمال دارد رویکرد شما در تربیت فرزندتان را تشویق کند که از شما الگوبرداری کند. اگر پاسخ به سوال اول «بسیار عالی» و پاسخ شما به سؤال دوم «بسیار محتمل» است، شما در حال حاضر برای ظرافت والدین هستید.

به محض اینکه فرزندتان به اندازه کافی بزرگ شد، کاری را پیدا کنید که ممکن است از انجام آن در خارج از کلاس لذت ببرد و در آن ثبت نام کنید و از او بخواهید که حداقل یک فعالیت را برای بیش از یک سال انجام دهد.

کودکانی که بیش از یک سال را در برنامه های فوق برنامه سپری می کنند، به طور قابل توجهی بیشتر از دانشگاه فارغ التحصیل می شوند و به عنوان بزرگسالان جوان، در جوامع خود داوطلب می شوند.

اگر می‌خواهید سرسخت‌تر باشید، یک فرهنگ سنگدل پیدا کنید و به آن بپیوندید. اگر یک رهبر هستید و می‌خواهید افراد سازمانتان سرسخت‌تر باشند، یک فرهنگ سخت ایجاد کنید.

با گذشت زمان و در شرایط مناسب، هنجارها و ارزش های گروهی که به آن تعلق داریم، متعلق به خودمان می شود. ما آنها را درونی می کنیم. ما آنها را با خود حمل می کنیم. روشی که ما در اینجا کارها را انجام می دهیم و چرا در نهایت به روشی که من کارها را انجام می دهم و چرا می شود.

غالباً، تصمیمات مهمی که می‌گیریم، بیش از هر چیز دیگری یک موضوع هویتی است. اغلب، اشتیاق و پشتکار ما از تجزیه و تحلیل سرد و محاسبه‌کننده هزینه‌ها و مزایای جایگزین‌ها سرچشمه نمی‌گیرد. بلکه منبع قدرت ما شخصی است که خودمان را می شناسیم. (توجه: این بازتاب ایده جیمز کلیر در مورد عادات مبتنی بر هویت است .)