استادی

شکلی از قدرت و هوش وجود دارد که نشان دهنده نقطه اوج پتانسیل انسانی است. این منبع بزرگ ترین دستاوردها و اکتشافات تاریخ است. این هوشی است که در مدارس ما آموزش داده نمی‌شود و اساتید آن را تجزیه و تحلیل نمی‌کنند، اما تقریباً همه ما در مقطعی، در تجربه خود اجمالی از آن داشته‌ایم. اغلب در یک دوره تنش به سراغ ما می‌آید - مواجهه با یک ضرب الاجل، نیاز فوری به حل یک مشکل، یک نوع بحران. یا می‌تواند در نتیجه کار مداوم روی یک پروژه باشد. در هر صورت، تحت فشار شرایط، به طور غیرعادی احساس انرژی و تمرکز می‌کنیم. ذهن ما کاملاً در کاری که پیش روی ماست جذب می‌شود. این تمرکز شدید جرقه انواع ایده‌ها را برمی‌انگیزد - آن‌ها زمانی که به خواب می‌رویم، از ناکجاآباد به سراغ ما می‌آیند، گویی از ناخودآگاه ما سرچشمه می‌گیرند. در این مواقع، به نظر می‌رسد افراد دیگر در برابر نفوذ ما مقاومت کمتری دارند. شاید ما بیشتر به آنها توجه می‌کنیم، یا به نظر می‌رسد قدرت خاصی داریم که باعث احترام آنها می‌شود. ما معمولاً ممکن است زندگی را در حالت منفعل تجربه کنیم و دائماً به این یا آن حادثه واکنش نشان دهیم، اما برای این روزها یا هفته‌ها احساس می‌کنیم که می‌توانیم رویدادها را تعیین کنیم و اتفاقاتی را رقم بزنیم.

ما می‌توانیم این قدرت را به شکل زیر بیان کنیم: بیشتر اوقات در دنیای درونی رویاها، آرزوها و افکار وسواسی زندگی می‌کنیم. اما در این دوره از خلاقیت استثنایی، ما مجبور به انجام کاری هستیم که تأثیر عملی دارد. ما خود را مجبور می‌کنیم که از اتاق درونی افکار معمولی خود خارج شویم و به دنیا، به افراد دیگر و به واقعیت متصل شویم. ذهن ما به جای این که در حالت حواس پرتی دائمی به اینجا و آنجا بچرخیم، تمرکز کرده و به هسته یک چیز واقعی نفوذ می‌کند. در این لحظه‌ها، گویی ذهن ما - به سمت بیرون رفته - اکنون مملو از نور دنیای اطرافمان است و ناگهان در معرض جزئیات و ایده‌های جدید، الهام‌بخش‌تر و خلاق‌تر می‌شویم.